การผจญภัยที่ไร้การบิน: 'Migration' ของแสงสว่างที่มีความสำคัญ

ดังที่บางท่านอาจสังเกตเห็นแล้วว่า มีธีมที่เกี่ยวข้องกับนกอย่างชัดเจนสำหรับภาพยนตร์แอนิเมชันที่เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ในเดือนนี้ อย่างแรกคือ “The Boy and the Heron” ภาพยนตร์เรื่องล่าสุดจากปรมาจารย์อนิเมเตอร์ ฮายาโอะ มิยาซากิ ซึ่งหากพิสูจน์ได้ว่าเป็นผลงานภาพยนตร์ชิ้นสุดท้ายของเขา ก็จะถือเป็นบทสรุปในอุดมคติของอาชีพการสร้างภาพยนตร์ที่พิเศษที่สุดครั้งหนึ่งในยุคของเรา จากนั้นก็มี “Chicken Run: Dawn of the Nugget” ซึ่งเป็นภาคต่อของภาพยนตร์ยอดนิยมในปี 2000 ของ Aardman ซึ่งมีช่วงเวลาที่สนุกสนานอยู่บ้าง แต่น่าเสียดายที่อดไม่ได้ที่จะต้องทนทุกข์ทรมานเมื่อเปรียบเทียบกับภาคก่อนที่สมบูรณ์แบบในทางปฏิบัติ มาถึงแล้ว “Migration” ผลงานล่าสุดจาก Illumination Studios ผู้อยู่เบื้องหลังแฟรนไชส์ “Despicable Me”/ “Minions” และภาพยนตร์ยอดนิยมประจำปีนี้ “The Super Mario Bros. Movie”

น่าเศร้าที่ "Migration" สูญเสียจุดสนใจที่แท้จริงสำหรับผู้ชมที่มีอายุ 8 ปีขึ้นไป จนเกือบจะทำให้ "Dawn of the Nugget" ดูเหมือนภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของมิยาซากิเมื่อเปรียบเทียบกัน คุณอาจจะสงสัยแค่ไหน? ฉันวางแผนที่จะหลีกเลี่ยงการใช้ความคิดเห็นเกี่ยวกับนกใดๆ ที่ฉันสงสัยว่าจะมาพร้อมกับบทวิจารณ์อื่นๆ บนพื้นฐานที่ว่า แม้แต่คำวิจารณ์เหล่านั้น แม้จะดูถูกเจาะลึกแค่ไหนก็ตาม ก็ยังแสดงให้เห็นถึงความเฉลียวฉลาดและความเฉลียวฉลาดที่แวววาวมากกว่าสิ่งใดๆ ที่จัดแสดงไว้ที่นี่

จุดสนใจของเรื่องคือ The Mallards ครอบครัวเป็ดที่ประกอบด้วยพ่อที่ระมัดระวังมากเกินไป แม็ค (คูเมล นันจิอานี), แม่ผู้ชอบผจญภัย แพม (อลิซาเบธ แบงก์ส), แด็กซ์ ลูกชายวัยรุ่น (แคสปาร์ เจนนิงส์), ลูกสาวลูกเป็ดผู้น่ารัก เกวน (เทรซี กาซาล) และอารมณ์บูด ลุงแดน (แดนนี่ เดวีโต้) พวกเขาไม่เคยออกจากขอบเขตสระน้ำนิวอิงแลนด์ ส่วนใหญ่เป็นเพราะแม็คกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในโลกภายนอก อย่างไรก็ตาม เมื่อเป็ดอีกตระกูลหนึ่ง รวมทั้งตัวหนึ่ง (อิซาเบลา เมอร์เซด) ที่แดกซ์ทับทันที ลงจอดในสระน้ำเพื่อแวะพักช่วงสั้นๆ ระหว่างการเดินทางอพยพประจำปีไปยังจาเมกา ครอบครัวที่เหลือก็โน้มน้าวให้แม็กที่ลังเลในตอนแรกให้แยกตัวออกไป ร่วมกันทำร่องร่วมกันและเดินทางไปยังทะเลแคริบเบียนด้วยตนเอง

น่าจะเป็นเพราะพวกเขาไม่ฝึกซ้อม พวกมัลลาร์ดจึงมุ่งหน้าไปผิดทางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และในไม่ช้าก็พบว่าตัวเองหลงทางกลางนิวยอร์กซิตี้ ที่ซึ่งพวกเขาเผชิญหน้ากับฝูงนกพิราบที่นำโดยชัมป์ (อควาฟินา) ผู้โกรธแค้น ชัมป์รู้จักนกแก้วจาเมกาชื่อเดลรอย (คีแกน-ไมเคิล คีย์) ซึ่งสามารถช่วยพวกมันหาทางลงใต้ได้ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเดลรอยถูกขังอยู่ในร้านอาหารทันสมัยในแมนฮัตตันในฐานะสัตว์เลี้ยงของเจ้าของ/หัวหน้าพ่อครัว พวกมัลลาร์ดปล่อยเดลรอยให้เป็นอิสระและพยายามหาทางไปจาเมกา ระหว่างทาง พวกเขาต้องฝ่าฟันอุปสรรคสุดป่วนและความขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ ที่คาดไว้ ขณะที่พวกเขาถูกไล่ล่าอย่างไม่ลดละโดยเชฟ Martin Yan-wannabe ผู้มุ่งร้าย ซึ่งสถานที่ของเขาต้องไปได้สวยแน่ๆ เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าเขาสามารถซื้อเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวมาเพื่อไปกินได้ ช่วยในการแสวงหาของเขา

และนั่นก็ค่อนข้างจะเป็นเช่นนั้น เป็นเรื่องราวที่เรียวยาวจนให้ความรู้สึกเหมือนเป็นรายการพิเศษทางทีวีมากกว่า ซึ่งเป็นเรื่องราวที่ได้รับความนิยมจากแฟรนไชส์ยอดนิยมเพื่อรักษาความสนใจของผู้ชมระหว่างภาพยนตร์สารคดีที่เกิดขึ้นจริง ในตัวมันเองไม่ใช่เรื่องน่าตกใจ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือภาพยนตร์ที่ไร้พิษภัยอย่างที่สุดที่เขียนโดยไมค์ ไวท์ ใช่แล้ว ซึ่งเป็นเรื่องเดียวกับเรื่อง “School of Rock” “Year of the Dog” และ “The White Lotus” (และใช่แล้ว เขายังเป็นผู้เขียนร่วมของ “The Emoji Movie” ที่แย่กว่านั้นอีกด้วย) มันน่าตกใจยิ่งกว่าที่เห็นเบนจามิน เรนเนอร์เป็นผู้กำกับร่วม ภาพยนตร์เรื่องก่อนๆ ของเขาได้รวมเอาภาพยนตร์แอนิเมชั่นเจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์ และดึงดูดสายตา เช่น “Ernest & Celestine” และ “The Big Bad Fox and Other Tales”

คุณคงคิดว่าภาพยนตร์ที่รวมความสามารถของพวกเขาเข้าด้วยกันน่าจะมีนิสัยแปลก ๆ ที่น่าสนใจอยู่บ้าง แต่ความพยายามของพวกเขาซึ่งขาดระยะที่ดีกว่านั้น ส่งผลให้หนังมีสูตรที่จืดชืดมาก (แม้แต่ภาพยังเป็นสิ่งที่ลืมไม่ลง นอกเหนือจากสองสามเรื่อง) ขององค์ประกอบที่เหมาะสมโดยใช้อัตราส่วนภาพ 2:35) ซึ่งเกือบจะทำให้ "ภาพยนตร์ Super Mario Bros." ดูล้ำยุคเมื่อเปรียบเทียบ

“การอพยพ” ที่ใกล้เคียงที่สุดกับสิ่งที่น่าสนใจก็คือการที่มันไปสัมผัสกับเนื้อหาที่คล้ายคลึงกับที่พบในภาพยนตร์แอนิเมชั่นเรื่องนกอื่นๆ ในปัจจุบันโดยไม่ได้ตั้งใจ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่พวกมัลลาร์ดต้องเผชิญหน้ากันอย่างแปลกประหลาดกับนกกระสาที่อาจเป็นอันตราย (พากย์เสียงโดยแครอล เคน) และแม้ว่าฉากนี้จะไม่ได้เป็นไปตามแนวของภาพยนตร์มิยาซากิเสมอไป แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญที่แปลก อย่างไรก็ตาม ต่อมาเป็นฉากใหญ่ที่พวกมัลลาร์ดเกิดขึ้นในฟาร์มเป็ดบ้านนอกที่ดูเหมือนจะดีเกินจริง ในความเป็นจริงมันเก็บงำความลับดำมืดไว้ เป็นซีเควนซ์ที่แทบจะลอกเลียนแบบเนื้อเรื่องหลักของ “Dawn of the Nugget” ไปจนถึงรายละเอียดบางอย่างของสถานที่ที่เราเห็น เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าภาพยนตร์ทั้งสามเรื่องถูกสร้างขึ้นไม่มากก็น้อยในเวลาเดียวกัน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นกรณีของผู้มีความคิดที่ดีที่คิดเหมือนกัน